MEHDI FARHANGIAN

عموماً به ما یاد می‌دهند که دولت مسئولیتی برای استخدام ما ندارد. نگارنده به خاطر می‌آورد که در سال‌های دانشگاه، استاد کلاس درس می‌گفت شما باید مهارت بیاموزید، اما دانشگاه جای یاد گرفتن مهارت نیست؛ آن را باید خودتان بیاموزید. یعنی تئوری‌های بی‌مسئولیت کردن دولت به بی‌مسئولیت کردن دانشگاه هم کشیده شده بود و برای همه قابل قبول و طبیعی می‌نمود. اما در واقعیت، شرکت‌ها و بنگاه‌های سرمایه‌داری نیروی کار را نه به‌خاطر «مهارت»، بلکه به‌خاطر «سود» استخدام می‌کنند. شواهد بسیاری نشان می‌

1.چرا می‌گویند دولت پول ندارد؟ آنچه در ظاهر واقعی و درست به نظر می‌رسد، همیشه واقعی نیست. در ذهن بسیاری از ما، پول چیزی است شبیه کالایی محدود مثل طلا یا نفت. تصور می‌کنیم دولت هم مثل خانواده‌ها باید ابتدا «درآمد» کسب کند تا بعد خرج کند؛ یا نفت بفروشد، یا مالیات بگیرد. آیا این نگاه با دنیای واقعی سازگار است؟ اقتصاد نئوکلاسیک مدام سعی می‌کند این نگاه را جا بیندازد که بودجه دولت مانند بودجه خانوار کار می‌کند. اما دولت یک فرق بنیادی با خانوار دارد و آن این است که دولت خالق پول اس

چند روز پیش فیلم خوش‌ساخت گیرمو دل تورو را تماشا کردم . اینکه داستانی که در سال ۱۸۱۸ از ذهن یک دختر ۱۹ ساله تراوش کرده، هنوز هم الهام‌بخش است، شگفت‌انگیز است. این روایت همچنان ما را وادار می‌کند درباره معنای انسان بودن دوباره فکر کنیم و مفهوم عصیان را بازتعریف کنیم. فیلم مرا به یاد «موجودات بیچاره »  ساخته یورگوس لانتیموس انداخت. در فیلم لانتیموس، جسد مادر بِلا پس از اقدام به خودکشی در حالی که باردار است توسط دانشمندی عجیب پیدا میشود؛ دانشمندی که ظاهرش یادآور فرانکنشتاین است.