پول عمومی و نجات دموکراسی

پیروزی ممدانی را به تو، دوست مترقی‌ام، تبریک می‌گویم.

می‌دانم تو هم لحظاتی در زندگی داشته‌ای که آن‌چنان با تو مانده‌اند که تصمیم گرفتی صدای بی صدایان باشی. شاید مانند من، در کودکی دوستی داشتی که پدرش به‌خاطر مشکل چشمی از کارگاه خیاطی اخراج شد و غم آن پسر هنوز در گوشه‌ای از قلبت مانده است؛ و از همان‌جا تصمیم گرفتی پسرخوانده همه انسان‌هایی باشی که از بیکاری رنج می‌برند.mشاید مانند من عمویی معلول داشتی که معنای دوستی را خوب می‌فهمید، اما از دیدار دوستانش در بهزیستی محروم بود، و تو را بر آن داشت که برادرزاده تمام معلولان باشی. شاید تو هم دوستی باهوش داشتی که مجبور شد دبیرستان را رها کند و از همان روز تصمیم گرفتی برادر تمام دانش‌آموزان محروم باشی.

هر چه بوده این پیروزی رو به تو تبریک میگویم. در درجه اول این پیروزی نتیجه سویه امید و زندگی خواهی مردم مترقی نیویورک است.  اما این دستاوردهای بزرگ، بدون تمرکز بر آلترناتیوهای واقعی و عملی تداوم نخواهند داشت. ما همچنان می‌توانیم خواب لیبرالیسم اقتصادی و ناسیونالیسم را آشفته کنیم؛ خوابی که بر پایه طرد و نفرت از دیگری شکل گرفته است. و با حربه قبولاندن فقدان آلترناتیو موم در گوش مردم ریخته اند.

پیش‌تر درباره دو آلترناتیو نوشته‌ام: تعاونی‌های دموکراتیک کارگری در سطح سازمانی، و نظریه پولی مدرن در سطح سیاست‌گذاری کلان. اما این‌بار می‌خواهم از آلترناتیو سوم و درس پیروزی ممدانی و «معجزه مدنی» بنویسم.

برای ما دموکرراسی باید اولیت باشد. وقتی به دموکراسی بی‌توجهی می‌شود، چپ‌ها به‌جای پیشبرد آرمان‌های مترقی، ناخواسته در کنار جریان‌های ارتجاعی قرار می‌گیرند. ما نمی‌توانیم آزادی را از مبارزات سوسیالیستی جدا کنیم؛ همان‌گونه که آلبر کامو می‌گفت آن کس که آزادی ما را بگیرد، نان ما را هم خواهد گرفت.

وقتی دموکراسی غایب باشد، اجتماع سیاسی ترسناک می‌شود  در مقابل، دموکراسی جامعه را دچار لرزش‌های کوچک اما دائمی می‌کند و مانع از انباشت خطر می‌شود. بنابراین چپ‌ها نه‌تنها نباید با حکومت‌ها و سازمان‌های غیر دموکراتیک همراهی کنند، بلکه باید بکوشند تا هر اندازه ممکن، سیمای دموکراسی را دگرگون و عمیق‌تر کنند. پیروزی ممدانی به‌خوبی نشان داد که برای به چالش کشیدن قدرت الیگارشی، تنها داشتن نامزدهای بهتر یا پیام‌های قوی‌تر کافی نیست؛ ما به سرمایه‌گذاری عمومی در دموکراسی نیاز داریم.

مهم‌ترین عامل پیروزی ممدانی، پول عمومی بود. او به‌واسطه سیستم تأمین مالی عمومی انتخابات در نیویورک، توانست حدود ۱۳ میلیون دلار بودجه دولتی دریافت کند و در برابر ده‌ها میلیون دلاری که الیگارش‌ها برای تقویت رقبایش هزینه کردند، رقابتی واقعی داشته باشد. ممدانی بارها تأکید کرد که این نظام، «صدای شهروندان عادی» را تقویت می‌کند در برابر میلیاردرهایی که به «خریدن انتخابات» عادت کرده‌اند.

این سازوکار، یک مسیر جایگزین می‌گشاید. در نبود تأمین مالی عمومی، نامزدهایی که وعده مقابله با الیگارش‌ها و شرکت‌های بزرگ را می‌دهند هیچ فرصتی برای رقابت نخواهند داشت. در سیستم موجود، الیگارش‌ها بهترین دولتی را که می‌توانند، می‌خرند. تأمین مالی عمومی، امکان رقابت را برای نامزدهای غیرمشهور و غیرثروتمند فراهم می‌کند؛ بدون اینکه آنان بدهکار پول خصوصی و مطالبات آن شوند.

ما اکنون اهمیت پول عمومی را در شکل‌دهی رقابت‌های عادلانه فهمیده‌ایم.